آل داوود

آلِ داوود، یا آل داود (در رسم‎الخط قرآن)، عنوانی برای خانان داوود بن اشعیا (1008 یا 1033-987ق‌م)، پیامبر بنی‎اسرائیل. این عنوان یک‎بار در قرآن مجید آمده است.‎ ای آل داوود، سپاسگزاری کنید (سبأ / 34 / 13). واژۀ آل (ه‍ م) به معنی شخص، خاندان، فرزندان (جوهری؛ ازهری)، پیروان و نزدیکان است. داوود از فرزندان یهود پسر یعقوب و از پیامبران بنی‎اسرائیل است که در هزارۀ یکم قبل از میلاد مسیح می‎زیسته و سِفر مزامیر در کتاب تورات از اوست. آل داوود را مفسران و دانشمندان اسلامی به چند مفهوم گرفته‎اند: 1. شخص داوود  و سلیمان و فرزندان آنان (آلوسی، 22 / 120). 2. سلیمان و خاندان و فرزندان داوود (صاوی، 3 / 295؛ حقی برسوی، 4 / 276؛ آلوسی، 22 / 120؛ طباطبایی، 16 / 363). 3. افرادی از خاندان و امت داوود که سپاسگزار خدا باشند (حقی برسوی، 7 / 276). 4. فرزندان و همسران داوود (ابن کثیر، 5 / 535). 5. 19 تن فرزند داوود که مصداق آل داوود هستند (ابن اثیر، 1 / 227). 6. 80 مرد و 70 زن که همواره در حال عبادت بودند و محراب عبادت از آنها خالی نبود (مجلسی، 14 / 71).

مآخذ

آلوسی، محمود، روح المعانی، بیروت، دار احیاء التراث العربی؛ ابن اثیر، عزالدین، الکامل، بیروت، دارصادر، 1399ق؛ ابن بابویه، محمد بن علی، خصال، تهران، جاویدان، ص 309؛ ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر، تفسیر، بیروت، دارالمعرفة، 1400ق؛ ازهری محمد بن احمد، تهذیب اللغة؛ جوهری، اسماعیل حماد، صحاح اللغة؛ حقی برسوی، اسماعیل، روح البیان، بیروت، دار احیاء التراث العربی؛ صاوی، احمد، حاشیة تفسیر ‎الجلالین، بیروت، دار احیاء التراث العربی؛ طباطبایی، محمدحسین، المیزان، بیروت، مؤسسة الاعلمی، 1393ق؛ مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، بیروت، مؤسسة الوفاء، 1403ق.